Het is stil in mij….voor het eerst sinds weken. Ik ben aan het bijkomen van een enorm hectische en emotionele tijd en inmiddels bijna 40 weken zwanger.
Velen hebben het gehoord of gelezen en we hebben hartverwarmende reacties mogen ontvangen (dank, dank, dank!). Op maandagochtend 29 mei stonden er twee politieagenten voor mijn deur. Zoals je dat wel eens hoort. Ze vertelden me dat de vader van mijn lieve zoon omgekomen was bij een verkeersongeval. Hij op de fiets, de ander met een vrachtwagen. Een ongelijke strijd.
De tijd die daarop volgt in minuten, uren, dagen en inmiddels een paar weken is enorm hectisch geweest. Overleven, snel schakelen, informatie inwinnen over rouw bij kinderen, beslissingen nemen en praktische zaken regelen. Mijn man naast me als rots en enorme steun. Samen.
Mijn oermoederinstinct stond en staat volledig open en op scherp. Mijn zoon heeft me hard nodig op dit moment. Ik wil er voor hem zijn en er zijn voor het grote gemis wat hij voelt en nog jaren zal voelen. Het verdriet is aanwezig.
Tegelijkertijd ben ik hoogzwanger en verwachten we een nieuw kindje. Een nieuw leven wat ook de aandacht verdient en die ik samen met mijn lieve partner ook graag wil geven. Want het blijft toch bijzonder en een wonder hoe nieuw leven kan en mag groeien. Dankbaar voor wat er ook mag zijn.
Van te voren had ik bedacht om tijdens mijn verlof zoveel ideeën te schrijven en te delen met jullie. Mooie inzichten en lessen vanuit mijn hart. Maar het liep anders. Voor nu staan mijn bedrijf en mijn plannen dus even in pauzestand en neem ik na mijn verlof weer coachtrajecten aan. Wanneer? Ik weet het niet. Ik laat het even los.
Loslaten van mijn ambities en zelfstandigheid voelt dubbel en niet zo makkelijk als dat ik het op papier zet. We leven immers ook in een maatschappij waarbij je vooral succesvol bent en aanzien krijgt met je bedrijf of met je werk. Met wat je doet. We identificeren ons met wat we neerzetten en bereiken en ook voor mij is dat herkenbaar. Waarde ontlenen aan hard werken is me in mijn DNA meegegeven. Een grotere uitdaging om dit los te laten.
Ik ga zien wat er op mijn pad komt en sta open voor nieuwe mogelijkheden, kansen en ideeën. Misschien wel voor het eerst in mijn leven ga ik van heel veel doen en manifesteren naar loslaten en zijn.
Nu wil ik 100% mijn kinderen aandacht geven. Ik wil succesvol zijn in wie ik ben en waar ik voor sta en dat is nu volledig tijd maken voor mijn gezin. Vol overgave aan wat er nu is, vanuit zachtheid en liefde. In vertrouwen. Genieten van mijn gezin tijdens mijn verlof.
Niets is vanzelfsprekend in het leven. Je dierbaren om je heen, dat je de zon ziet schijnen en dat je je kinderen kunt vasthouden. En nu besef ik het nog meer. Dankbaar voor wat er wel is.
Maak je eigen beslissingen die goed voor jou zijn en leef! Niet morgen, maar nu.
Ik wens jullie een hele mooie zomer.
Veel liefs
Eva Ghysels